Cesaret edipte söyleyemedim sana sevdiğimi, korktum reddedilmekten, ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim. Çocukluğum Ankara’da geçti, o yıllarda özlemeye başladım herkesi, öyle uzun sürdüki bu hasret, hasretleri bile özledim. Memleketim ülkem içindeki hasretim, çocukluğum, gençliğim, kaybolan yıllarım, sevgilim, ben senin beni sevebilme iihtimalini sevdim.
Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde
vazgeçtim çocuk olmaktan
ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam
ben seninle bir gün Veysel Karani’de
haşlama yeme ihtimalini sevdim
ilkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında
Ankara’da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı
o zaman özlemeye başladım herkesi
ve bu hasret öyle uzun sürdü ki
adam gibi hasretleri özlemeye başladım sonra
bizim Kemalettin Tuğcu’larımız vardı
bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı
yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan kahverengi sıralarda
solculuk oynamaya başladık
ben doktor oluyordum sen hemşire
geri kalanlar kontrgerilla
kırmızı boyalarla umut ikliminde
harfler yazılıyordu pütürlü duvarlara
ve Türk Dil Kurumu’na inat bir Türkçeyle
abilerimizden öğrendik
S harfinden orak çekiç figürleri türetmeyi
Ankara’ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu
ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri
oysa Ankara’da hiç sevişmedim ben
disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim
sınıfça gidilen pikniklerde
kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak
Ankara’ya usul usul kurşun yağıyordu
ve belli bir saatten sonra
sokağa çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri
oysa hiç kurşun yaram olmadı benim
ve hiç bir mahkeme tutanağında geçmedi adım
çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece
sana şiirler biriktiriyordum
fen bilgisi defterimde, ama sen yoktun
ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum
suni teneffüs saatlerinde
okul servisi seni hep zamansız
amansızca bir lojman griliğine götürüyordu
ben, senin benimle Tunalı Hilmi Caddesi’ne gelebilme ihtimalini seviyordumben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum
yaz sıcağı toprağa çekiyor da tenimin çatlamaya hazır gevrekliğini sonra otobüs oluyordum, kırık yarık yolların çare bilmez sürgünü ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum Muş ovasının yalancı maviliğini otobüs oluyordum bir süre yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum yanağım otobüs camının garantisinde otobüs oluyordum bir ülkeden bir iç ülkeye çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum Zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın listesinin Korkuyordum Sonra iniyordum otobüsten Çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun ömrümün en kısa, ömrümün en çocuk ömrümün en ihtiyar yolunu koşuyordum çünkü sonunda annem oluyordum, babam kokuyordum sonunda soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam ben seninle bir gün Van’daki bir kahvaltı salonunda ben seninle sadece bilmek zorunda kalanların bildiği bir yol üstü lokantasında ben seninle, Ağrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan Doğubeyazıt’ın herhangi bir toprak damında ben seninle herhangi bir insan elinin terli coğrafyasında olma ihtimalini sevdim
ben senin, beni sevebilme ihtimalini sevdim Yılmaz Erdoğan