ihanetin sırtında bıçak gibisin hayat
ne yaşatıyorsun
ne öldürüyorsun
sürekli sızlıyorum…
Yakup Şap
durmaz bu zaman
dursada
durmaz bu zaman
korkuyorum
koca yüzyıl süzülür eski bir buluta
dökülür damla damla savaşlar
anladım şimdi
yanan ormanları, karanlığı
batan buhran buhran gemileri
yenen ceviz içini, ateşlenen tüfengi
sallarsın bastonunu kocaman yıllara
bilirim balkonunda bir begonya
kışın ortasında oynaşırsın
ayakların üsümüstür
anladım şimdi.
Ozan Ertaş
Oy dost, dışarısı zivistan
Karanlık ve kar yağmış
Dardayım, harabım, birindar kollarım
Yarim tütün yollamış
Alamam
Ciğerimi bıraktım görüş saatine
Senin ile gezip sur’a mektup yazalım
Koy verdim geçmişi zayıfladı ellerim
Bırakma alev ile birleştim
bırakma!
İki gözün seveyim…
Mahmut Gündüz
“E.T” ye
“lal oldum kırdım, kör oldum kırıldım;
söz oldum kırdım, göz oldum kırıldım…”
geçmiş olsun dersin
ve anlarsın geçmediğini,
geçmek istemediğini,
ve anlarsın geçemediğini
hep sırtında taşıdığını…
ama geçmiş istersin
ve anlarsınki geçmiş geçmez
ve geçmiş geçmek bilmez…
Çünkü her gelecek, geçmiş bir acıya gebedir…
geçmek sözle olmaz,
ve sözle gelmez gelecek
ve geçmiş olamaz gelecek…
Çünkü her geçmiş, gelecek bir aşka gebedir…
Evet bir melodi, yakaladım huzuru
Güneş yorgun bir yüze doğdu bugün
Bedenim karanlığında gündüzün
Hayatın temeli bir umut büsbütün
Susmuş hatıralar saklı gitarın tellerinde
Çalıyorum ne kadar acı ne kadar sade
Bir şarkı var aklımda düşlerimde
Teller koptu her nefesimde
Kara bir bataklığın tek nilüferiyim
Her yanım ihanet her yanım yalan
Yine ayarlanmış sanki
Ortam, boşluk ve yalnızız…
Gözlerimiz tuzak
Her seferde düşeriz gamsızız…
Tütüyor başımın üstünde
Aşkın kokusu başım üstüne
Küskünlüklerimde bile seriliyim önüne
Neden kaçıyor gözlerin?
Acelesi ne?
Neden kaçıyor gözlerin?
Bahanesi ne ?
Yine aldım sırtıma gam yükünü
Yürüyorum puslu yollarda
Sözlerim zincirlerinden boşanmış
Kafam dağınık…
Hezeyan içerisindeyim
bir ihtimale tutunmak istiyorum…
Havsalamın içinde tumturaklı sözler olsun
Bana dair, yarınıma dair
Kendime hülyalı mavilikleri huy edineyim
Yeter ki iç sesim hiç sesime dönüşmesin
Lal olmuş dilim bozsun şu mührünü
Ben hüznün sirayet bulmuş haliyim
İçimde bir vaveyla kopuyor ki sormayın
Ne yapalım mukadderat böyleymiş…
Rojda Dinçer
Yaşamak aynı toprak üzerinde
İdeolojisiz alabildiğine hür düşünceyle
İşkencesiz, barış dolu milyonlarca yürekle
Yaşamak yıkıp bütün tabuları
Sevgi selinde kulaç atarcasına inatla
Alkışlayıp her onurlu duruşu
Yaşamak bir Nazım şiiiri gibi
Bir Ahmet Arif yüreğiyle dokunmak beyaz sayfalara
Arif Nihat Asya’ca bayraklaşmak her destansı dizede
Yaşamak kollarından asılıp hayata
İnançla dirençle koşuşuturmak namuslu bir ekmeğin peşinde
Çözebilmek bütün kördüğümleri
Yaşamak yaşatmaktır kültürü töreyi ,ananeyi
Türkü olup tellere dökmektir nazlı yarin zülfünü
Yaşamak yaşayanı mutlu kılmaktır
Dokunmaktır her bebeğin gıdasına
Öpmektir her annenin ayaklarının altını
Üsküdar’da bir gece vakti yalnızlığı taşıyorum
Omuzlarımda.
Gündüzün tüm ihtişamından uzak,
Ürkek baykuş sesleri kaplıyor yüreğimi.
Gökyüzünden yıldızlar dökülüyor avuçlarıma,
Kurumuş birkaç yorgun yaprak geçiyor önümden.
Rüzgâr hiç olmadığı kadar telaşlı esiyor
Ve senin adımların bölüyor yalnızlığımı.
Uzaktan çok uzaktan taşıyor ay,
Parıltısını gözlerinin.
Toprak bir güvercin kanadı yumuşaklığında bu akşam
Ayrılık pek bişey değil sevgilim
Ayrılık sobanın önünde nasırlaşmış bir çift baba eli
Ayrılık sokaklardaki dilencilerin kör gözlerinde gezmektir
Sokaklar ki paçavralar giymiş göçmen çocuklarıdır
Sokaklar ki kız çocuklarının elindeki kırık bebeklerdir
Her ayrılık, her sokak, her göçmen, her kırık bebek
Senden bir iz taşır.
Bahadır Mert Demirkazık