filozof sanata, sosyolog edebiyata aşıktır...
Artmasını isteriz en güzel varlıkların Güzelliğin gül yüzü solmasın diye asla Bir güzel, yaşlanıp da göçünce bugün yarın Anısı yaşar yine körpecik yavrusuyla Ama can yoldaşındır kendi parlak gözlerin Kendi ateşin besler ruhunun alevini
Hey oğul, güzel oğul, avucunda kıskıvrak Vaktin dönek aynası, bir de saatli orak Sen ay gibi büyürken, serpilip gelişirken Hepten çokmuş görünür kim varsa seni seven Yıkımlara egemen olan Doğa tanrıça
Ah, sen kalbimi ezdin geçtin gaddarlığınla Şimdi üstüme atma tüm kötülüklerini Beni gözünle değil, şu dilinle yarala Hileyle değil, gerçek gücünle öldür beni Gözüme baka baka, ‘Sevdiğim başkası,’ de
Gözyaşı ile yıkanan yüzden daha temiz bir yüz olamaz. William Shakespeare
Cehalet Tanrı’nın laneti olduğuna göre; bilgi, göklere ulaşabileceğimiz kanatlardır. W. Shakespeare
Bir an sevinç duyarken, korkuyorum sonra hemen Haydut yıllar çalar götürür diye hazinemi Bir an, başbaşa kalmaktan öte bir şey istemezken Sonra diyorum ki, alem niye görmesin sevincimi Bazan, sana baka baka kendime çektiğim ziyafetle Doydum sanırken, bir bakışın açlığıyla ölüyorum sonra Senin bana verdiğin ya da verebileceğinden öte Ne bir şeyden zevk alıyorum, ne …
Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz Değil mi ki ayaklar altında insan onuru O kızoğlan kız erdem dağlara kaldırılmış Ezilmiş, hor görülmüş el emeği, göz nuru Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş
Hayalinle apaçık kalsın, dileğin bu mu Sana benzer gölgeler, gözümle eğlensin de Keyfince parçalayıp geçsinler mi uykumu Gönderdiğin, ruhun mu canevinden uzağa İşlerime gözkulak olsun, düşürsün diye Aylak saatlerimi, utancımı tuzağa Hasedine, kuşkuna yardakçılık etmeye Hayır, sevgin çoksa da büyük değil o kadar Benim kendi aşkımdır vermeyen uyku durak
Kölen olmuşum senin, elden başka ne gelir Gece gündüz el pençe divanım buyruğuna Geçirdiğim saatler baştan başa bir hiçtir Sen buyurmuş değilsen çabalarım boşuna Senin için, sultanım, saatleri gözlerken Ben kimim ki küseyim sonu gelmez günlere Kara kara düşünmem, acı çekmem özlerken Ben kimim ki kıskanıp kuşkulanıp sorayım Kimle içli dışlısın, nedir yaptığın işler
Yola koyuldum ama, ilerlemek ne de zor Şu yorucu yol var ya, ben sonuna vararak Rahata kavuşmayı umarken, şöyle diyor Sen ne kadar gidersen dostun o kadar ırak Beni götüren hayvan, üzüntümün yorgunu Güçbela yürür benim dert yükümü taşırken Zavallı, bir sezgiyle öğrenmiş sanki şunu
Kaçınılmaz felaketler karşısında sızlanmak, gülmek kadar aptalcadır. William Shakespeare
Kadın bekarken sadece evlenmeyi, evlendikten sonra ise her şeyi ister. William Shakespeare
bakışlarda küçümseyiş okuyorum yalnızım, bedbahtım, tesellisizim gökler sağır, sesim boğuk ve lanet okuyorum talihime kıskançlıktan kuduruyorum kiminin ikbalini aczimden utanıyorum hazlarım iğrendiriyor beni
Güzelliğinin biçimini gönlümün levhasına çıkardı Bedenime gelince, o da bu resmin çerçevesi oldu işte Malum, resmin konumundan bilinir usta ressamın sanatı Seni olduğu gibi yansıtan resim nerde diyorsan Ressamın içine bakıp hünerini orda görmelisin Camlarının parlaklığını senin gözlerinden alan Göğsümdeki sergide asılı resme ulaşmalısın