Dinmiş tufanın son bulutu
Bir sen gezinirsin açık mavi gökte
Senindir, kimsesiz, neşesiz gölge
Sevinç dolu günü, bir tek sen üzersin
Az önce çepeçevrede sarmıştın gökyüzünü,
Şimşek de seni sarıverdi dehşetle
Sen ise saçtın gizemli gürlemeni
Ve açgözlü toprağa yağmur içirdin
Yeter, defol! İşin bitti artık
Toprak tazelendi, tufan da kaçtı buralardan
Ve işte rüzgar da yaprakçıkları okşarken
Kovuyor seni şu huzurlu göklerden
Tüm arzularımı yaşadım ben
Hayallerime de soğudum artık
Sadece acılarım kaldı içimde
Meyveleri kalbimdeki boşluğun
Hayın kaderin fırtınaları altında
Soldu güller açan taç yaprağım da
Yaşıyorum hüzünlü ve yalnız
Ve gelir mi sonum diye bekliyorum
İşte böyle, sonbahar soğuklarına yenik
Fırtınanın kış ıslığı duyuluyor gibi
Çıplak dalda tek başına
Titremekte geç kalmış bir yaprak.
Aleksandr Sergeyeviç Puşkin