“Her insanın amelini kaderini boynuna bağladık. İnsan için kıyamet gününde, açılmış olarak önüne konacak bir kitap çıkarırız.”
İsra Suresi 13. Ayet
…Her günü son günü gibi yaşamak ve her sondan bir başlangıç çıkarmak… Farkındanın kolaylığı ve bilincin zorluğu ikileminin cahil cesareti değil miydi? Bakmak ve görmek arasındaki sır perdesi…Yasak Elmanın gizeminin, günaha yakın cazibesinin, günahkar tohumlarının son akşam yemeğinde döktüğü kan. Okumaya devam et
Ben bu aleme alışamadım. Ya Rabbi! Bedenim toprak, ruh ile can buldum cennette, ben bu aleme nasıl alışayım. Misafir değilim ben, yabancıyım bu dünyaya. Misafir dostuna gider, ben bu garip dünyaya geldim. Duyun beni, ben bu aleme alışamadım. Ne bir iz kaldı aklımda, ne bir hayal, silindi gitti nur yüzlüler. Aklımda kalansa hep puslu yüzler. Gördüğüm göründüğüm heryerde yerde eskiden kalma bir iz arıyorum. Hiçbir şey benzemiyor geldiğim yere, herşey yabancı, ben bu aleme alışamadım. Okumaya devam et
Bayramlar eskiden güzeldi, çocukluğumda, masumiyetimin en körpe zamanında. Çocuktum, bilmezdim dünyanın bin bir türlü hali olduğunu, oyunlar oynardım arkadaşlarımla, şarkılar söylerdim, çocuk ruhlu. Yarınlar bizim olacak derdim. Dört gözle beklerdim bayram sabahlarını. Sabahları erken kalkardım. En güzel elbiselerimi giyer, Barış Manço dinlerdim. ”Bugün bayram, erken kalkın çocuklar. Giyelim en güzel giysileri.” Susam Sokağını izler, Adam Olacak Çocuk olurdum hayallerimde. Babamla şehir stadına gider, arkadaşlarımla şeker toplardım. Keseceğimiz kurbanın başını okşardım. Babam şehir stadının her köşesinde Mustafa Kemal’i, Kurtuluş Savaşı’nı gözleri dola dola anlatırdı. Dedem ise köyümüzde Okumaya devam et