Güzel varlıkların her zaman çoğalmasını isteriz. Çünkü güzelliğin gül yüzü arttıkça biz daha fazla güleriz hayata. Güzellik ebedidir, güzel olandan yavrusuna geçer ve anılarda yaşar.
Artmasını isteriz en güzel varlıkların
Güzelliğin gül yüzü solmasın diye asla
Bir güzel, yaşlanıp da göçünce bugün yarın
Anısı yaşar yine körpecik yavrusuyla
Ama can yoldaşındır kendi parlak gözlerin
Kendi ateşin besler ruhunun alevini
Kıtlığa çevirirsin bolluğunu her yerinKendi düşmanın gibi, ezersin can evini Şimdi sen yeryüzünün taptaze bir süsüsün Varlığın çiçek dolu bahardan müjde taşır Ama kendi koncanda ruhunla gömülüsün Pintiliğin arttıkça kendi sonun yaklaşır Dünyaya acımazsan, oburlar gibi ancak Varlığın da mezar da güzelliği yutacak Williem Shakespeare