Bak şu insanımın güzel yüzüne, her bir parçası ayrı bir destan yazar. Ne beddua ederim sana, nede kötülüğünü isterim senin. Sadeca benim gibi insanları görmendir dileğim. Biz ki karıncayı bile incitmezken, nasıl kıyarız bir insanın canına. Çekmediğimiz çile kalmadı bugünlere gelmek için, acıyı bal eyledik, sıratı yol eyledik, geldik bu günlere.
-pir sultan ölür dirilir-
bak şu bebelerin güzelliğinekaşı destan
gözü destan
elleri kan içinde
kör olasın demiyorum
kör olma da
gör beni damda birlikte yatmışız
öküzü hoşça tutmuşuz
koyun değil şu dağlarda
san kendimizi gütmüşüz
hor baktık mı karıncaya
kırdık mı kanadını serçenin
vurduk mu karacanın yavrulusunu
ya nasıl kıyarız insana
sen olmasan öldürmek ne
çürümek ne zindanlarda
özlem ne ayrılık ne
yokluk ne yoksulluk ne
ilenmek ne dilenmek ne
işsiz güçsüz dolanmak ne
gün gün ile barışmalı
kardeş kardeş duruşmalı
koklaşmalı söyleşmeli
korka korka yaşamak ne
kahrolasın demiyorum
kahrolma da
gör beni
kanadık toprak olduk
çekildik bayrak olduk
döküldük yaprak olduk
geldik bugüne
ekmeği bol eyledik
acıyı bal eyledik
sıratı yol eyledik
geldik bugüne
ekilir ekin geliriz
ezilir un geliriz
bir gider bin geliriz
beni vurmak kurtuluş mu
kör olsanı demiyorum
kör olma da
gör beni Hasan Hüseyin Korkmazgil
Ağır, derin ve sitemkar: “Kör olasın demiyorum, kör olma da gör beni”
Selda Bağcan’ın zil gibi sesinden dinleyince derinliğini daha da hissettiğim bir şiir.