Sana yazdıklarımdan bir şiir çıkar mı bilmem. Sanki her şeyi yalan olan şu dünyada tek gerçek olan sensin. Her şeyi boş olan dünyanın tek dolu tarafı sensin. Bir Mevlana değilim ama sen de Şems olabilir misin? En tasavvufi öykülerin kahramanı olabilir misin? Yan yanayız ama bir hasret var bende içimi yakan burnumu sızlatan sanki ne olsa ulaşamayacak gibiyim sana ama uzakta değilsin cismimi eriten ruhuma mum gibi üfleyen o sır bakışlarını da biliyorum. Sanırım biliyorum. Seni tanımak bütün bunları yaşamak için geldim bu dünyaya ve sanki Allah’a inancıma giden yolda sen varsın. Varlığın benim Yaradana olan inancımı pekiştiriyor. Bilemiyorum. En Soylu kelimeler ile ne kadar anlatılır ki halim. Süsten ve gösterişten uzak ama bu kelimeler dilimin ucundan nasıl bir anlam çıkaracak. Yaşamak için yaşıyor gibiyiz. Görev süresinin dolmasını bekleyen bir hal ama sen sen sen olmasan. Bu iyice karmaşık bir hal alacak ve ben ben olmaktan çıkacağım. Belki belli bir kalıbın içine hapsolmuş yaşayacaktım. Okumaya devam et →